Bezpieczeństwo w górach

REGULAMIN GÓRSKI

Wycieczka ma być przyjemnością a nie katorgą!

I. Nie ma złej pogody, są tylko źle ubrani ludzie – O WYPOSAŻENIU OSOBISTYM

Buty: mocne, wygodne, sznurowane, z grubszą podeszwą na gumowej, karbowanej (tzw. traktorowej) podeszwie, zakonserwowane dobrą pastą. Najbezpieczniejsze są buty nad kostkę.
Skarpety do wędrówki zakładamy 2 pary – 1 cieńsze, a drugie wełniane wywinięte na zewnątrz, ażeby nie dostawały się kamienie do środka buta.

Ubiór: Rzeczy ciepłe, lecz przewiewne. Nie zaleca się spodni z dżinsu z rozszerzonymi nogawkami. Najlepsze są typowe sportowe spodnie i kurtka z dużą ilością kieszeni. Koszula lub bluza z polaru. Koszulka bawełniana. Nakrycie głowy, rękawiczki. Okrycie nieprzemakalne dość długie. Najlepsza jest peleryna, jaką stosują wędkarze.
W schronisku niezbędne są rzeczy osobiste na zmianę, cieplejsze części garderoby, lekkie pantofle, ubiór do spania, przybory toaletowe, ręcznik, kubek plastykowy albo metalowy.
Warto wziąć śpiwór, w wypadku, gdy ktoś jest ciepłolubny.

Plecak (waga 8-12 kg):
Nieprzemakalny – najlepiej wyłożony workiem foliowym z dużą ilością kieszeni wewnątrz i zewnątrz z szerokimi szelkami, które nie ugniatają ramion (bardzo dobre są spinacze z przodu, aby nie trzeba było podtrzymywać szelek).
Wskazane jest mieć dwa plecaki, jeden duży na wszystkie rzeczy i drugi mniejszy do zajęć terenowych i wycieczek.
Każdy uczestnik powinien mieć dobrą latarkę z zapasem baterii, gwizdek, zapałki
Grupa zawsze powinna mieć apteczkę, mapę, kompas.
Uczestnicy, którzy muszą zażywać własne, niezbędne leki powinni je mieć przy sobie, a przy zgłoszeniu uczestnictwa wcześniej zawiadomić organizatorów.



„W górach, w ciągu jednego dnia można spotkać cztery pory roku”.

II. Jak dobrze nam zdobywać góry – DOBRE ZASADY PORUSZANIA SIĘ W GÓRACH

1. Wychodzimy w góry rano.
2. W schronisku, na kwaterze, rodzinie zostawiamy wiadomość o planowanej trasie, której nie zmieniamy i określamy godzinę powrotu.
3. Sprawdzamy prognozę pogody.
4. Marsz: tempo: 3-4 km na godzinę, przy podejściu w górę na każde 100m dolicza się 20 minut. Najsłabsi uczestnicy idą w środku i to oni wyznaczają tempo marszu. Kolumnę otwierają i zamykają najsilniejsi, których obowiązkiem jest pomaganie słabszym.
Układ grupy wygląda następująco: przewodnik, kierownik wycieczki, uczestnicy, co 6-7 osób opiekun.
5. Dyscyplina marszowa:
- nikt nie oddala się samowolnie od grupy,
- nikt nie wyprzedza lub pozostaje w tyle,
- niedopuszczalne jest robienie skrótów,
6. Odpoczynek i posiłki:
Po każdej godzinie marszu następuje 10-15 minut odpoczynku.
W porze południowej powinien wypaść dłuższy, trwający około 1-1/2 godziny połączony z posiłkiem. Planujemy go w miejscach widokowo najciekawszych i będzie to okazja do krótkiego objaśnienia widoku.
W czasie wypraw górskich nie spożywa się alkoholu i napojów alkoholowych!
Oprócz typowego jedzenia zabieramy termos z ciepłą herbatą (bardzo dobre są herbaty owocowe), czekoladę i cukierki; można też przygotować sobie specjalną mieszankę: kawałki czekolady, rodzynki, orzeszki, kawałki suszonych owoców - TO MOŻE URATOWAĆ ŻYCIE!



III. Nie bądź Niby turystą” – O ZACHOWANIU SIĘ W GÓRACH

1. Kto szanuje przyrodę, ten chodzi po górach.
- nie wolno krzyczeć i zachowywać się hałaśliwie, gdyż zakłóca to rytm naturalny w przyrodzie, może też być wzięte za wołanie o pomoc,
- nie wolno strącać kamieni ze zboczy,
- nie wolno zrywać kwiatów, niszczyć gałęzi drzew i krzewów,
- należy omijać młodniki,
- nie wolno niszczyć grzybów (wszystkie są pod ochroną częściową z wyłączeniem objętych ochroną całkowitą),
- nie wolno wchodzić na obszary rezerwatów,
- nie wolno ryć napisów w korze drzew, na głazach i ścianach skalnych -to szkodliwe i głupie.
- nie wolno przysiadać na kamieniach i kłodach bez sprawdzenia ich, ponieważ można usiąść na lub w pobliżu żmii – zanim się usiądzie trzeba dokładnie obejrzeć to miejsce, można mocno potupać lub postukać w kamień, czy kłodę,
- nie wolno śmiecić,
- w czasie burzy nie chronić się pod samotnymi drzewami i zejść ze szczytu,
- w czasie mgły grupa skupia się tak bardzo, jak teren na to pozwala,
- W RAZIE ZABŁĄKANIA WE MGLE PRZECZEKAĆ KRYTYCZNY CZAS W TYM SAMYM MIEJSCU, A NIE CHAOTYCZNIE POSZUKIWAĆ DROGI
- trawy i kamienie po deszczu są śliskie, dlatego należy iść ostrożnie,
- zbieganie po stromych ścieżkach jest niedopuszczalne i bardzo niebezpieczne!



IV. Gdy trafi się zła przygoda – JAK WZYWAĆ POMOCY

- w razie nieszczęśliwego wypadku nie wolno zostawiać towarzysza bez opieki, gdy inni udają się po pomoc,
- pomocy wzywamy posługując się międzynarodowymi sygnałami słuchowymi i optycznymi: krzyk, gwizd, machanie widocznym przedmiotem, światło – sygnał podajemy 6 razy na minutę z minutą przerwy aż do skutku,
- obowiązkiem każdego turysty jest odpowiedzieć na sygnał jakimkolwiek sygnałem optycznym lub słuchowym 3 razy na minutę,
- jeżeli widzimy helikopter ratowniczy, gdy jest on wzywany do naszego wypadku, stajemy prosto z wyciągniętymi w górę pod skosem rękami, tak aby utworzyć literę Y co oznacza YES/tak; jeżeli to nas nie dotyczy jedną rękę mamy w górze a drugą w dole, tak aby utworzyć literę N, co oznacza NO/nie; jest to bardzo ważne, gdyż helikopter widząc grupę ludzi będzie krążył i tracił cenny czas,
- wezwania pomocy kierujemy w stronę prawdopodobnego szlaku lub trasy,
- w razie usłyszenia głosów lub świateł ponawiamy wołanie o pomoc lub sygnalizację świetlną,
- bezpieczne schronienie trzeba znaleźć w miejscu osłoniętym,
- w Karkonoszach i Górach Izerskich (strona polska) wzywamy pomocy pod numerem: Karkonoska Grupa GOPR- 985 lub 0601 100 300 albo 112 telefon ratowniczy.

Informacje przygotowała:
Agnieszka Wierzbicka (Regionalne Centrum Edukacji Ekologicznej – Oddział MiPBP im. M. Konopnickiej w Lubaniu) na podstawie: „Górska Odznaka Turystyczna, regulamin oraz ABC górskiego turysty”, PTTK, Warszawa 1973; strony: www.szczyty.pl i własnych doświadczeń. 

PIKTOGRAMY